Iedereen kent wel het verhaal van Anne Frank, het Joodse meisje dat in maart 1945 in Bergen-Belsen stierf. Daarvoor leefde ze met haar familie meer dan twee jaar ondergedoken in een achterhuis in Amsterdam (vandaar de titel van haar oorlogsdagboek, Het Achterhuis). In het tijdschrift "Tournant" van oktober 1995 lazen we volgend bericht:

Een verhaal apart, dat van Barbro Karlén, een Zweedse schrijfster die in Scandinavië en in de V.S. bekend is om de gedichten die ze schreef tussen haar 7de en haar 18de jaar. Die gedichten oefenen een speciale aantrekkingskracht uit want ze beschrijven zuiver spirituele fasen van het menselijk bestaan en hun verband met het leven op aarde. Barbro werd geboren in 1954 in Zweden, in de familie van een bekende arts. Als ze drie jaar oud is, op het ogenblik dat er twijfel begint te rijzen over de echtheid van de dagboeken van Anne Frank, vertelt het meisje aan haar moeder over gebeurtenissen die ze meegemaakt heeft in een verborgen huis ... en zegt dat haar echte naam Anne is. Later, in 1964, gaat de familie op reis, ze komen ook in Amsterdam. Het meisje leidt haar ouders naar het huis van Anne Frank en naar de kamer waar die haar dagboeken schreef. Aan de muur hangen nog altijd foto's en illustraties die door Anne opgehangen zijn. De kleine Zweedse wil niet meer uit de kamer weg ... Noch haar ouders, noch zijzelf kennen het dagboek van Anne Frank, maar een jaar nadien begint zij kleine tekstjes en gedichten te schrijven waarin ze het heeft over een geest van het kwaad die de mensheid wilde vernietigen en God erbij. Deze slechte geest weet dat God een geest van het goede naar de aarde heeft gestuurd die aan een kruis is gestorven. Een andere geest van het kwaad probeert uit te vissen of er op aarde mensen zijn die voor hem zouden willen werken. Een man antwoordt dat hij daartoe bereid is, en zijn naam is Hitler. De twee geesten van het kwaad raden hem aan te beginnen met de vernietiging van de Joden. En zo gaat dit kind van 11 jaar maar verder.

De gedichtenbundel, die ze 's nachts onder inspiratie schrijft, wordt alras gepubliceerd onder de titel "De mensheid op aarde". Daarna verschijnen ieder jaar 8 of 9 boeken waarin gebeurtenissen en scènes beschreven worden die zich de ene keer op aarde, de andere keer in de geestelijke wereld afspelen. Voor haar is reïncarnatie zo vanzelfsprekend dat ze graag de zinsnede "stof zijt gij en tot stof zult ge wederkeren", die bij begrafenissen uitgesproken wordt, zou veranderd zien in "gij zult van leven tot leven gaan". Als ze tenslotte het dagboek van Anne Frank leert kennen, publiceert ze eveneens teksten over dit werk waarin ze zichzelf zo in herkent. Talrijk zijn de reminiscenties die ze beschrijft, en ook zeer gedetailleerd; ze konden ook geverifieerd worden, dikwijls aan de hand van zeer verschillende methodes, die nochtans dezelfde resultaten opleverden, meer bepaald getuigenissen van tijdhgenoten die het toen meegemaakt hebben en nog in leven zijn. Nochtans verliest Barbro de directe herinnering aan haar vorig aards leven als ze 15 jaar is. Op haar 18de stopt ze volledig met schrijven om zich met haar eigen toekomst bezig te houden. Eerst wil ze dokter worden, maar omdat dat niet mogelijk was wordt ze politieman, misschien om de vrees voor uniformen uit haar kindertijd te overwinnen. Het is pas sinds enkele jaren dat ze terug beginnen schrijven is, toen ze 38 werd. Ze voert een energieke strijd om de idee van reïncarnatie te laten ingang vinden als morele kracht. Door haar publiek engagement ondersteunt ze ook ethische en ecologische initiatieven.

Toevoeging op 30 december 2004 :

In november 1997 verscheen " ... Und die Wölfe heulten" (een jaar later in het Nederlands "En de wolven huilden"), de autobiografie van Barbro Karlen, die toen 45 jaar was.

We lazen het boek eind 2004 en waren niet echt overtuigd.
Bijna 200 bladzijden lang krijgen we het verhaal te lezen dat iedere ambtenaar of bediende kan vertellen die probeert iets te veranderen in een administratie of in een bedrijf en daarbij geen rekening houdt of wil houden met de bestaande machtsverhoudingen en menselijke gevoeligheden.
Intriges, kwaadsprekerij, pesterijen, gesjoemel, we worden er allemaal mee geconfronteerd op onze werkplaats of zelfs in onze vrijetijdsverenigingen.
Deze vrouw werd in de school gepest, dan later in haar politieteam, dan in de rijschool, en altijd is zij het onschuldig slachtoffer, zelfs van de fiscus. Maar als men dan leest dat ook haar echtgenoot het voor bekeken hield na minder dan een jaar huwelijk, dan begint men zich af te vragen of er toch niets scheelt met de sociale vaardigheden van deze vrouw.

Dan de beelden die zij doorkrijgt van haar vorig leven als Anne Frank : zowel vanuit geesteswetenschappelijk als historisch oogpunt moet men daar toch ook wat vragen bij stellen.

- Ten eerste is zij terug geïncarneerd na slechts 9 jaar, terwijl volgens de antroposofie dat in de regel 1000 jaar is. Goed, misschien is omkomen op 14-jarige leeftijd in een concentratiekamp niet voorzien in het karma en wil deze individualiteit zo vlug mogelijk zijn verloren leven in de 20ste eeuw verderzetten. Maar dan blijkt dat ook de kampbeulen samen met haar in Zweden geïncarneerd zijn, terwijl die toch als volwassen mensen gestorven zijn !

- Ten tweede blijken alle teruggekeerden hetzelfde geslacht te hebben als in hun vorig leven, wat evenmin de regel is.

- Ten derde liggen de beroepen van de teruggekeerden in dezelfde sfeer als in hun vorige leven, weeral iets dat zeer onwaarschijnlijk is.

- Ten slotte is de teruggekeerde persoon in zijn vorig leven een Historisch Bekende Figuur, een verschijnsel dat zeer typisch is voor ingebeelde herinneringen.

- Historisch gezien beantwoorden de beschrijvingen van de herinneringen meer aan het populaire beeld dat de mensen hebben van de holocaust dan met de realiteit.
Volgens Karlen wemelde het tijdens de arrestatie van uniformen, blaffende honden, gegooi en gesmijt, een rood dagboek wordt uit haar handen getrokken. In werkelijkheid was het een vrij rustige arrestatie, 1 man in uniform, geen honden ...

De man die haar arresteerde in Holland wilde haar toen al misbruiken, maar het lukte niet. Blijkt hij dan ineens kampcommandant te zijn in Bergen-Belsen, en nog altijd fysiek geïnteresseerd in een 14-jarig scharminkeltje, dat dan nog levend in een verbrandingsoven wordt geworpen (Anne Frank stierf aan typhus).

Beelden als deze vindt men terug in de goedkope pornografische stationsromannetjes die in de jaren na de oorlog het concentratiekampgegeven gebruikten als geloofwaardig decor voor hun sadistische en perverse fantasieëen.

Daarom lijkt het ons heel goed mogelijk dat we hier te maken hebben met een geval van kryptomnesie : Barbro Karlen was literair begaafd, heeft misschien op zeer jonge leeftijd een dergelijk boekje in handen gekregen, gelezen, was zodanig geschokt dat ze de beelden verdrongen heeft, maar wat ze gelezen had werd nooit verwerkt en op die manier blijft dat gegeven in de ziel onbewust, half-bewust doorwerken en zorgt zo voor "herinneringen".
( Aangetrokken door de suggestieve omslag, las ikzelf op 11 of 12-jarige leeftijd een roman voor volwassenen met als titel "Hessa, de wolvin van de SS" of iets dergelijks, en ik ben er maanden niet goed van geweest. Had ik dat gelezen op 8-jarige leeftijd, dan had men mij waarschijnlijk in een psychiatrische kliniek kunnen afleveren ! )

Wat eventueel wel zou kunnen is dat iemand die sterft in een hoge typhuskoorts dit als een levende verbranding ervaart. Maar het blijft oppassen voor dit soort mededelingen.
We citeerden elders al Rudolf Steiner die waarschuwde dat men gemakkelijk een verderlevend astraal lichaam van bvb. Julius Caesar kan aanzien als de individualiteit van het wezen dat ooit als Julius Caesar leefde, en men zo kan menen contact te hebben met de geest van Julius Caesar terwijl die al lang ergens terug geïncarneerd is.

François De Wit.

Kijk ook eens hier.

Terug naar de inhoudstafel .